Drodzy Rodzice!
Przypominamy, że konto bankowe Rady Rodziców zostało zamknięte,
prosimy nie kierować tam żadnych nowych wpłat.
We wrześniu zostanie Państwu podany do wiadomości
nowy sposób wnoszenia składek.
Dziękujemy za wpłaty i współpracę.
Zarząd Rady Rodziców
Piątek 12.06.2020
Cele ogólne:
– poszerzanie wiadomości przyrodniczych
1.„Kto w lesie mieszka” – wysłuchanie wiersza Czesława Janczarskiego, rozmowa kierowana na jego temat.
„Kto w lesie mieszka” Czesław Janczarski
Miło jest chodzić
po leśnych ścieżkach.
A wiecie, dzieci,
kto w lesie mieszka?
Mieszka tu sarna,
co biega prędko
– Nie bój się dzieci, zgrabna sarenko!
A tu widzicie
rudego lisa.
Potrząsa kitą,
oczami błyska.
Ten ptak wesoły
to sroczka miła,
co w bajce dzieciom
kaszkę warzyła.
Zajączek skubie
trawy i zioła.
Ujrzał w drzewie
pstrego dzięcioła.
kukułka kuka
daleko, blisko…
jeż w suchych liściach ma legowisko.
W lipowej dziupli
wiewiórka mieszka.
Poproście, może
da wam orzeszka…
Sowa dzień cały
drzemała smacznie.
A teraz, w nocy
polować zacznie.
R. zadaje dziecku pytania:
Jakie zwierzęta zostały wymienione w wierszu?
Jakie jeszcze zwierzęta można spotkać w lesie?
Czy któreś z zwierząt widziałeś/łaś osobiście?
2. „Zwierzęta leśne” – zabawa językowa, ćwiczenie narządów mowy.
Kukułka: ku-ku, ku-ku;
Wrona: kra, kra;
Dzięcioł: stuk – puk, stuk- puk;
Sowa: uhu- uhu;
Wilk: auu…;
Dzik: chrząkanie.
Następnie R. prezentuje dziecku filmik o zwierzętach leśnych i opisuje poszczególne zwierzęta. Mówi, które zna, a których nie, następnie odczytuje nazwy z podziałem na zwierzęta roślinożerne i drapieżniki.
Roślinożerne: sarna, jeleń, zając, wiewiórka, dzik.
Drapieżniki: wilk, lis, kuna, borsuk, sowa.
R. zadaje pytania: Jak myślisz co jedzą zwierzęta roślinożerne, a czym odżywiają się drapieżniki?
Jak powinniśmy zachowywać się w lesie? Jak należy się zachować, kiedy zobaczymy w lesie dzikie zwierzę?
R. prosi o uzasadnienie, dlaczego kontakt z dzikimi zwierzętami może być niebezpieczny: Co może się stać, gdy napotkamy żmiję, niedźwiedzia, wilka, dzika?
Rodzic zwraca uwagę również na to, że dzikie zwierzęta atakują ludzi wyłącznie w sytuacji zagrożenia. Raczej chronią się przed ludźmi niż wychodzą im naprzeciw.
3. „Stary niedźwiedź mocno śpi” – zabawa ruchowa.
Stary niedźwiedź mocno śpi, stary niedźwiedź mocno śpi.
My się go boimy, na palcach chodzimy,
jak się zbudzi, to nas zje, jak się zbudzi, to nas zje.
Pierwsza godzina – niedźwiedź śpi.
Druga godzina – niedźwiedź chrapie.
Trzecia godzina – niedźwiedź łapie!
4. „Pies przyjacielem człowieka” – rozmowa kierowana.
Rodzic pokazuje ilustracje ze zdjęciami psów różnych ras, podaje nazwy ras (owczarki, labradory, teriery, husky, mopsy, rottweilery, amstaffy, yorki). Dziecko rozpoznaje wśród zdjęć wymienione rasy. Następnie układa podpisy do ilustracji (zdjęć) przedstawiających psy (czytanie globalne): kundel, labrador, mops, itd.
Rodzic pyta czy prawdziwe jest powiedzenie: Pies przyjacielem człowieka.
Jeśli tak, to w jakich sytuacjach przejawia się ta przyjaźń? Dziecko podaje przykłady. Następnie zastanawia się, w jaki sposób należy dbać o psa.
5. „Bądźmy bezpieczni” – tworzenie z dzieckiem kodeksu właściwego zachowania się wobec nieznanych zwierząt np. psów.
R. prowadzi rozmowę, podczas której dziecko ustala z rodzicem zasady, jakich należy przestrzegać wobec nieznanych zwierząt.
R. zadaje pytania pomocnicze: Czy wszystkie psy są przyjazne? Czy można pogłaskać nieznanego psa? Czy należy uciekać przed psem, który nas goni? Czy można odwracać się tyłem do dużego psa? Czy można patrzeć psu prosto w oczy? Jaką pozycję przyjąć w razie ataku psa? W jakich sytuacjach psy bywają groźne, agresywne?
Ustalają czego nie wolno robić, kiedy spotka się na swojej drodze obcego psa (podchodzić zbyt blisko, zaczepiać, zabierać czegoś, uciekać) dziecko rysuje lub zapisuje daną zasadę na arkuszu papieru. R. mówi: Pies, gdy zamierza zaatakować, wysyła następujące sygnały: jeży sierść, „kładzie” uszy, stoi na sztywnych łapach, ma uniesiony ogon, ma odsłonięte, dobrze widoczne zęby, warczy. Jeśli pies zaatakuje, należy: Zachować spokój. Wezwać pomoc (jeśli to możliwe i ktoś dorosły jest w pobliżu). Nie uciekać (pies ma wrodzony instynkt drapieżcy i podejmie pogoń). Nie szarpać się (zwierzę zaciśnie szczęki jeszcze mocniej). Nie patrzeć mu w oczy (zwierzę poczuje się drażnione i prowokowane). Przyjąć pozycję „żółwia”.
Rodzic prezentuje pozycję „żółwia”.
Dziecko powtarza ćwiczenie kilkakrotnie:
– spleść dłonie do wewnątrz,
– schować kciuki do środka,
– założyć ręce na kark i osłonić nimi również uszy,
– przykucnąć,
– przyciągnąć głowę do kolan,
– rozstawić stopy na zewnątrz.
6. „Uwaga, zły pies!” – zabawa orientacyjno-porządkowa.
Dziecko biega po dywanie, a na sygnał Rodzica przybiera pozycję „żółwia”.
7. „Niebezpieczna dżungla” – zabawa muzyczno-ruchowa.
Dzieci maszeruje po dywanie przy akompaniamencie bębenka – wybiera się do dżungli, w której czyha wiele niebezpieczeństw. Na hasło Rodzica wykonuje wcześniej otrzymane instrukcje:
– Śpiący lew – chodzi cicho na palcach (nie może obudzić lwa).
– Zwisający wąż – schyla się i idzie pochylone blisko podłogi.
– Rwący strumień – ostrożnie przeskakuje po kamieniach.
8. Zadania w Kartach Pracy
5-latki
Praca z KP4.32a – poszerzanie wiedzy na temat tego, co jedzą zwierzęta, doskonalenie zdolności grafomotorycznych i koordynacji wzrokowo-ruchowej
Praca z KP4.32a – poszerzanie wiedzy na temat tego, co jedzą zwierzęta, doskonalenie zdolności grafomotorycznych i koordynacji wzrokowo-ruchowej.
Praca z KP4.32b – poszerzanie wiedzy przyrodniczej, doskonalenie zdolności grafomotorycznych.
6-latki
Praca z KP4.37a – rozwijanie percepcji wzrokowej, doskonalenie koordynacji wzrokowo-ruchowej, rozwijanie sprawności grafomotorycznej.
Praca z KP4.37a – odnalezienie ukrytych zwierząt i zaznaczenie ich.
Praca z KP4.38b – kącik grafomotoryczny, rozwiązywanie działań, zapisywanie wyników.
Praca z KP4.37b – poszerzanie słownika czynnego dzieci o skojarzenia związane z zachowaniem w obecności psów, doskonalenie umiejętności wypowiadania się na określony temat, rozwijanie umiejętności klasyfikacji, ćwiczenie umiejętności logicznego myślenia.
Środa 10.06.2020
Cele ogólne:
– poszerzanie wiedzy dzieci na temat polskich parków narodowych i ich mieszkańców
– doskonalenie umiejętności czytania symboli
1. „Gimnastyka dla dzieci w domu”
2. „Tylko raz” – wysłuchanie wiersza Mieczysławy Buczkówny i rozmowa na temat jego treści.
„Tylko raz” Mieczysława Buczkówna
Chcą żyć jak i ty żyjesz,
Wszystkie na świecie zwierzęta –
I mrówki, i żaby, i żmije,
I pszczoła wiecznie zajęta.
I paź królowej – motyl
Niech fruwa tęczowozłoty,
I ślimak środkiem dróżki
Niech pełznie, wystawia różki…
Przypatrz się z bliska dżdżownicy,
Biedronce, jak kropki liczy,
Jaskółce, jak gniazdko kleci,
Jak pająk rozsnuwa sieci.
Niech skacze pasikonik,
Niech świerszczyk w trawie dzwoni…
Dla nich kwitnie łąka, dla nich rośnie las.
Jak i ty – żyją tylko raz.
Po przeczytaniu wiersza R. prowadzi rozmowę:
O jakich zwierzętach jest mowa w wierszu?
Gdzie można je spotkać?
Co jest ich wspólnym marzeniem?
R. podkreśla, że niezależnie od gatunku, każdy ma prawo do życia i każdy jest potrzebny, dlatego należy mu się szacunek.
3. „Parki narodowe” – rozmowa kierowana przy mapie Polski.
R. rozmawia z dzieckiem na temat polskich parków narodowych i zwierząt znajdujących się pod ochroną. Pyta o skojarzenia dziecka ze słowem „park”:
Czym jest park narodowy?
Czy byliśmy w jakimś polskim parku narodowym?
Po co tworzy się parki narodowe?
Jakie zwierzęta w Polsce są pod ochroną i dlaczego?
Jak zachowywać się w parkach narodowych (czego nie wolno robić)?
Więcej informacji na temat parków, link:
http://www.msw-pttk.org.pl/dokumenty/parki_narodowe.html
4. Zadania do wykonania w kartach pracy:
5-latki: Praca z KP4.31a – łączenie liniami symboli parków narodowych ze zdjęciami zwierząt pokazanych na tych symbolach, doskonalenie zdolności grafomotorycznych i koordynacji wzrokowo-ruchowej, poszerzanie wiedzy ogólnej.
Praca z KP4.31b – doskonalenie zdolności grafomotorycznych, poszerzanie wiedzy przyrodniczej.
6-latki: Praca z KP4.36a – nazywanie zwierząt, dzielenie nazw na głoski, zapisywanie pierwszej i ostatniej litery.
Praca z KP4.36b – pisanie wyrazów po śladzie, odczytywanie prostych wyrazów, nazywanie zwierząt i łączenie ich z odpowiednim wyrazem.
Cele ogólne:
– poszerzanie wiedzy dzieci na temat zwierząt żyjących w zoo
– rozbudowywanie słownika
– rozwijanie umiejętności matematycznych poprzez posługiwanie się modelami monet i banknotów.
1. „Porządkujemy zoo”– zabawa językowa.
R. podaje nazwę wybranego zwierzęcia zamieszkującego zoo: małpa, zebra, wilk, lis, antylopa, hipopotam, papuga i inne, których nazwy są zgodne fonetycznie z zapisem. Dziecko dzieli nazwę na sylaby, wyodrębnia pierwszą i ostatnią głoskę.
2. „Mapa świata” – rozmowa kierowana przy mapie świata.
„Mapa świata” – rozmowa kierowana. Rodzic prezentuje dziecku mapę świata, wskazuje kontynenty i podaje ich nazwy. Prezentuje fotografie zwierząt zamieszkujących różne kontynenty. Wspólnie z dzieckiem odszukuje na mapie Afrykę. Prezentuje fotografie zwierząt afrykańskich. Zwraca uwagę na ich wygląd, sposób poruszania się, budowę. Pyta dziecko, co wie na temat zwierząt przedstawionych na fotografiach. Następnie opowiada mu o najbardziej niebezpiecznych zwierzętach, które nazwano „Wielką Piątką Afryki” (Big Five): lwa, słonia afrykańskiego, nosorożca czarnego, lamparta, bawoła afrykańskiego.
Zwraca uwagę na przystosowanie się zwierząt do środowiska, w którym żyją.
Lew – łapy zakończone ostrymi pazurami, silne szczęki doskonałe do powalania i zabijania nawet bardzo dużych zwierząt, groźnie wyglądająca grzywa, która zwiększa przewagę samca broniącego terytorium stada, stanowi naturalną ochronę głowy i szyi podczas walki.
Słoń afrykański– duże uszy wykorzystywane do chłodzenia, długa trąba zakończona dwoma palczastymi wyrostkami służąca do oddychania, wąchania, picia, kąpieli, zbierania pożywienia i zrywania gałęzi z wyższych partii drzew, ciosy służące do obrony, miękka i delikatna spodnia strona stóp, dzięki czemu słoń może poruszać się bezszelestnie. Po kąpieli słonie obsypują wilgotną skórę piaskiem, a powstała w ten sposób warstwa kurzu i błota pomaga im chronić się przed słońcem i owadami.
Nosorożec czarny – żywi się zróżnicowanym pokarmem roślinnym, ma szerokie i płaskie zęby trzonowe służące mu do rozcierania liści. Róg wykorzystuje do obrony. Gruba skóra stanowi ochronny pancerz a tarzanie się w błocie pomaga utrzymać niską temperaturę ciała i chroni przed pasożytami. Nosorożec biega bardzo szybko.
Lampart – dzięki ubarwieniu jest prawie niewidoczny wśród traw lub liści drzew. Ma szerokie łapy z ostrymi pazurami. Cechują go niebywała zwinność i siła – lamparty potrafią się wspinać, wciągnąć na drzewa ofiary trzy razy cięższe od siebie. Lampart potrafi świetnie pływać i wykonywać siedmiometrowe skoki.
Bawół afrykański – jest roślinożercą o ogromnej wadze (zwykle od 500 do 900 kg). Osadzone na dużej głowie potężne, ostre rogi służą do obrony i ataku. Bawoły mają silne kończyny, które są zakończone dwoma palcami pokrytymi racicami).
Rodzic zadaje pytanie: Dlaczego zwierzęta z Wielkiej Piątki Afryki uważa się za najniebezpieczniejsze zwierzęta świata? Dziecko zgłasza swoje pomysły i wymienia poglądy. (Te zwierzęta są znane z waleczności, zwłaszcza, gdy bronią młodych lub zostaną zranione).
3. „Bilety do zoo” – zabawa matematyczna.
R. przygotowuje monety i banknoty, można użyć pliki: monety i banknoty.doc.
Dziecko przypomina sobie wygląd i nominały poszczególnych monet i banknotów i układa je odpowiednio ilustrując opowiadanie:
Adam chce kupić bilet do zoo dla siebie i dla taty. Bilet dla dorosłego kosztuje 6 zł, dla dziecka – 4 zł. Jakimi monetami możesz zapłacić za swój bilet? Wybierz odpowiednie monety i ułóż je. Czy istnieje tylko jeden sposób zapłaty? Dziecko dodaje odpowiednie wartości.. R. proponuje inne zagadki:
Adam zaprosił do zoo Adę. Ile zapłacą za bilety? Ada idzie do zoo z mamą. Ile zapłacą za bilety?
monety i banknoty – word
4. „Zoo” – masaż do fragmentu wiersza Bolesława Kołodziejskiego.
Dziecko leży na brzuchu, a R. wykonuje masaż jego pleców. Potem następuje zmiana ról.
„Zoo” Bolesław Kołodziejski
Tu w zoo zawsze jest wesoło, (masujemy plecy otwartymi dłońmi)
tutaj małpki skaczą wkoło, (wykonujemy ruchy naśladujące skoki po okręgu)
tutaj ciężko chodzą słonie, (naciskamy płaskimi dłońmi)
biegną zebry niczym konie, (lekko stukamy pięściami)
żółwie wolno ścieżką człapią, (powoli, lekko przykładamy płaskie dłonie)
w wodzie złote rybki chlapią. (…) (muskamy raz jedną, raz drugą ręką)
5. „Plan zoo” – zabawa plastyczna.
Dziecko rysuje na szarym papierze wybiegi dla zwierząt, basen hipopotama, ptaszarnie, małpiarnie itd. Wkleja sylwety zwierząt lub wykonuje rysunki. W trakcie zabawy może słuchać piosenki idziemy do Zoo.
6. Zadania do wykonania w kartach pracy:
5-latki: Praca z KP4.30 – umieszczanie nalepek ze zwierzętami w odpowiednich miejscach, doskonalenie sprawności manualnej i koordynacji wzrokowo-ruchowej, orientacja w przestrzeni, rozpoznawanie zwierząt po fragmencie ciała, poszerzanie wiedzy przyrodniczej.
6-latki: Praca z KP4.35a – czytanie wyrażeń, dopasowywanie ich do ilustracji zwierząt. Praca z KP4.35b – podawanie nazw zwierząt, podpisywanie ilustracji po śladzie, ćwiczenia artykulacyjne. Praca z KP4.38a – kącik grafomotoryczny, pisanie nazw zwierząt po śladzie
„Zwierzęta z całego świata”
Cele ogólne:
– rozwijanie kompetencji matematycznych poprzez wprowadzenie znaku „–”
– poszerzanie wiedzy dzieci na temat zwierząt żyjących na świecie oraz miejsc ich występowania
– doskonalenie czytania globalnego
1. Zwierzęta małe i duże – wysłuchanie opowiadania i rozmowa na temat jego treści.
R. zaprasza dziecko do wysłuchania opowiadania o zwierzętach. Prosi o uważne słuchanie i zapamiętanie, czym różni się pszczoła od osy, jakie zwierzęta mają podobny kolor skóry, dlaczego konie noszą takie dziwne nazwy. R. może pokazać zdjęcia tych zwierząt, by dzieciom było łatwiej skupić się na treści opowiadania.
Zwierzęta małe i duże – opowiadanie – plik do pobrania
Źródło: venomxbaby.deviantart.com
„Zwierzęta małe i duże” Maciej Bennewicz
– Osa! – Ada zaczęła nerwowo machać rękami, żeby odgonić owada.
– To nie jest osa, tylko pszczoła – stwierdziła spokojnie babcia. – Przestań machać, to spokojnie odleci i nic ci nie zrobi. A jak machasz, to możesz ją tylko zdenerwować. Pomyśli, że chcesz jej zrobić krzywdę.
– Skąd wiesz, babciu, że to pszczoła? – spytała Ada.
– Mój tata był pszczelarzem, a teraz mój brat, Stanisław, również zajmuje się pszczelarstwem. Całe dzieciństwo mieszkaliśmy z pszczołami. Osy są dłuższe i jaśniejsze od pszczół. A pszczółki są krępe, grubiutkie i ciemne. Mają też więcej brązowych włosków. Pewnie szukała tutaj pyłku kwiatów. Pszczoły rzadko kogoś żądlą bez powodu, to bardzo pożyteczne owady.
– Wiem, babciu, robią miód – stwierdziła Ada.
– Tak, aniołku. – Babcia czasem w ten miły sposób zwracała się do Ady. – Pszczoły wytwarzają miód z pyłku kwiatów. Muszą się dużo napracować, żeby zebrać zapasy. Jeden słoiczek miodu to praca setek pszczół.
– Babciu, a skąd pszczoły wiedzą, dokąd mają lecieć po ten pyłek, z którego robią miód – spytał Adam. – Przecież nie potrafią mówić. Nie mogą spytać o drogę, nie mają też map ani nawigacji.
– Pszczoły wylatują z ula na zwiad. Jeśli któraś z nich znajdzie pole pełne smakowitego pyłku kwiatowego, na przykład kwitnącego rzepaku, lub aleję lip, wówczas zbiera pyłek i wraca do ula. Na miejscu informuje pozostałe pszczoły w ich specjalnym, tajemniczym języku.
– W tajemniczym języku? – zdziwił się Adam.
– Tak – przytaknęła babcia. – Pszczółka tańczy i w ten sposób pokazuje innym pszczołom, którędy lecieć na pole obfite w pyłek, jak jest daleko i jakie znaki po drodze wskażą właściwy kierunek.
– Tańczy? – powtórzyła Ada.
– Tak jest, macha skrzydełkami, wykonuje specjalne kroki i to jest tajemnicza mowa pszczół. Inne się przyglądają, a potem, żeby zapamiętać trasę, naśladują ruchy mądrej przewodniczki. I już kilka chwil później pole jest pełne pszczół, które zbierają pyłek. Pszczoły przenoszą pyłek z kwiatu na kwiat, dzięki czemu zapylają kwiaty, a te mogą potem zmieni się w owoce.
– A przy okazji z pyłku powstaje miód – dodała Ada.
– Znakomicie – pochwaliła ją babcia.
– Pszczoła jest prawie takiego samego koloru jak żyrafa – stwierdził Adam, który przeglądał właśnie książkę o zwierzętach. – Czy żyrafy też zapylają kwiaty? – Chłopiec wskazał fotografię, na której długi język żyrafy dotykał liści na wysokim drzewie.
– Nie, syneczku – odpowiedziała babcia, która była biologiem, dlatego znała się na zwierzętach jak nikt w rodzinie. – Żyrafy jedzą liście. Muszą szybko obgryźć jedno drzewo akacji, gdyż ta roślina potrafi ostrzegać inne w pobliżu przed intruzami.
– Babciu, w jaki sposób akacje ostrzegają się nawzajem? – spytała Ada.
– Po kilku minutach obgryzania sok w liściach robi się gorzki i przestaje żyrafom smakować. Dzięki temu akacja traci tylko trochę liści. Gdyby nie ten ochronny zabieg, mogłaby stracić ich zbyt wiele i nie przeżyć. Jednak dzięki mechanizmowi obronnemu chroni siebie i inne drzewa w pobliżu, które na sygnał także gorzknieją.
– Bardzo mądre te akacje – stwierdziła Ada.
– Ciekawe, czy na świecie są jeszcze inne zwierzęta w podobnym kolorze jak pszczoły i żyrafy – zamyślił się Adam.
– Nie mówi się „w kolorze” tylko w podobnym umaszczeniu, prawda, babciu? – Ada zrobiła mądrą minę.
Adam wzruszył ramionami i ostentacyjnie odwrócił się, zakrywając książkę.
– Można mówić, jak się chce – żachnął się.
– Zamiast się kłócić i robić sobie przykrość, poszukajcie zwierząt podobnych do pszczół, czy¬li żółto-pomarańczowo-brązowych – zarządziła babcia.
Pogłaskała Adama po głowie i poprosiła o przyniesienie kilku książek. Po chwili na stole pojawiły się zdjęcia i rysunki tygrysa, szerszenia, kota domowego, psa, kameleona i konia.
– Co do słowa „umaszczenie” to prawda, tak się mówi – stwierdziła babcia. – Kolor zwierzęcia to inaczej jego umaszczenie. Hodowcy koni nazywają w bardzo ciekawy sposób różne kolory, czyli umaszczenia tych zwierząt. Na przykład koń, który wydał się wam podobny do pszczoły, nosi nazwę srokacz albo inaczej koń maści srokatej.
Adam wstał i po chwili przyniósł kolejną książkę, tym razem z fotografiami koni.
– Naucz nas, babciu, maści koni – zaproponował i wskazał palcem jasnobrązowego konia z ciemnobrązową grzywą.
– To koń gniady – odpowiedziała babcia, poprawiając okulary.
Adam przerzucił kilka kartek i w końcu jego palec trafił na szarobiałego konia w czarnobrązowe ciapki.
– Wygląda jak lody straciatella – ucieszyła się Ada. – Uwielbiam ten smak.
– To jest maść taranta albo tarantowata – stwierdziła babcia.
Adam wskazał czarnego konia.
– To koń kary – odpowiedział babcia. – Ten ma granatowy połysk, więc mówi się o nim koń kruczy, bo ma umaszczenie podobne do tego ptaka. U koni mówimy o umaszczeniu, u ptaków – o upierzeniu.
– A kruki, babciu, co to za ptaki? – spytała Ada.
– Kruki żyją bardzo długo. Najstarszy żył ponoć w Londynie na zamku Tower. Miał 44 lata. Kruki łączą się w pary na całe życie. Potrafią bronić swego terytorium i są wszystkożerne, czyli jedzą, co im do dzioba wpadnie. – Babcia zaśmiała się i wyciągnęła z szafki herbatniki.
– Super, znamy już cztery umaszczenia koni! – Adam aż klasnął w ręce z radości. – Srokacz, gniady, taranta i kary.
– Oraz zwyczaje pszczół, żyraf i kruków – uzupełniła Ada.
– Proponuję małe powtórzenie. Wydrukujemy czarno-białe rysunki koni, a wy pokoloruje¬cie je zgodnie z poznanym umaszczeniem.
– Super! – ucieszyły się dzieciaki.
– Babciu, a można narysować srebrnego konia – spytała Ada. – Takiego jak jednorożec?
– Oczywiście, że tak, koń o srebrnym umaszczeniu to maść siwa lub biała, a lekko kremowa to jeleniowata.
Po przeczytaniu opowiadania R. zadaje dziecku pytania:
O jakich zwierzętach opowiadała babcia?
Czy zapamiętałeś/-aś, czym różni się pszczoła od osy?
Skąd pszczoły wiedzą, gdzie mają lecieć po pyłek kwiatowy?
Jak myślicie, czy takie naśladowanie ruchów pszczoły jest proste?
Jakie inne zwierzęta mają „kolor” podobny do pszczół?
Czy wiesz dlaczego zwierzęta mają paski?
(Paski służą za kamuflaż i zapewniają ochronę przed drapieżnikami. Pomagają też regulować temperaturę ciała –czarne paski pochłaniają ciepło, a jasne je oddają).
2. „Jakie słyszysz zwierzę?” – zabawa dźwiękowa.
R. odtwarza nagranie odgłosów wydawanych przez różne zwierzęta tak aby dziecko nie widziało ekranu. Zadaniem dziecka jest odgadnięcie, jakie zwierzę właśnie słyszało.
3. „Jakie to zwierzę?” – zabawa dydaktyczna.
Dzieci kończą porównania podawane przez R. odpowiednią nazwą zwierzęcia, np.:
Głodny jak… (wilk)
Uparty jak… (osioł)
Mądry jak… (sowa)
Łagodny jak… (baranek)
Przebiegły jak… (lis)
W wodzie czuję się jak… (ryba)
Pracowity jak… (mrówka)
Powolny jak… (żółw)
Dumny jak… (paw)
Łazi po płotach jak… (kot)
4. „Zwierzęta” – zabawa matematyczna.
R. zaprasza dzieci do wysłuchania opowiadania i zilustrowania go za pomocą np. klocków
„Na jednym podwórku spotkały się cztery ptaki, połóż przed sobą 4 klocki. Nagle z domu wyszła gospodyni i to wystraszyła 2 ptaki, które odleciały. Zabierz 2 klocki. Ile ptaków zostało?”.
Po zakończeniu opowieści R. prosi dziecko, aby pokazało cyfry, które ilustrują liczbę ptaków na początku i na końcu historii. Pomiędzy nimi R. kładzie znak odejmowania. Czy pamiętasz, jak zapisywałaś/-eś znak pokazujący wynik liczenia? Połóż znak równości w odpowiednim miejscu.
Ile ptaków zostało? Połóż cyfrę i ułóż wynik.
Plik do pobrania, wycięcia i wykorzystania: Działania
5. „Jak wygląda znak odejmowania? – zabawa ruchowa.
R. prezentuje dziecku sposób pisania znaku odejmowania. Następnie prosi, aby spróbowało go pokazać za pomocą różnych części ciała. Dziecko podaje swoje pomysły, a na koniec dzieci kreślą znak odejmowania w powietrzu i na podłodze. Znak odejmowania można również ułożyć z zakrętek, kartek zabawek itp.
6. Zadania do wykonania w kartach pracy:
5-latki: Praca z KP4.29 – dopasowanie zwierząt do środowisk ich życia, doskonalenie sprawności manualnej, poszerzanie wiedzy przyrodniczej.
6-latki: Praca z KP4.34a – przeliczanie zwierząt, zapisywanie odejmowania. Praca z KP4.34b – wykluczanie ze zbioru, odszukiwanie zwierzęcia, które nie pasuje do pozostałych. Rysowanie zwierzęcia zgodnie z instrukcją.
CELE OGÓLNE: rozwijanie fantazji i wyobraźni; rozwijanie zdolności językowych poprzez tworzenie rymów do słów.
Na początek trochę ruchu:
„Moja fantazja” – wysłuchajcie nagrania piosenki i omówcie jej treści.
„Moja fantazja”
muz. Krzysztof Marzec, sł. Ewa Chotomska
Ref.: Bo fantazja, fantazja, bo fantazja jest od tego, aby bawić się, aby bawić się, aby bawić się na całego.
To szkiełko wszystko potrafi,
na każde pytanie odpowie.
Wystarczy wziąć je do ręki
i wszystko będzie różowe.
Wystarczy wziąć je do ręki,
dosypać ziarnko fantazji
i już za chwilę można
dolecieć aż do gwiazdy.
Ref.: Bo fantazja, fantazja…
To szkiełko nigdy nie płacze,
Zawsze jest w dobrym humorze.
To szkiełko wszystko rozumie,
Każdemu chętnie pomoże.
Wystarczy wziąć je do ręki,
Ziarnko fantazji dosypać
i już za chwilę można
z panem Kleksem w świat pomykać.
Ref.: Bo fantazja, fantazja…
Po wysłuchaniu piosenki zadajemy dziecku pytania: Jakie było szkiełko z piosenki? Co sprawiło, że można było dolecieć aż do gwiazd? Jak inaczej możemy nazwać fantazję? Odtwarzamy jeszcze raz nagranie piosenki, a dziecko staraja się zaśpiewać refren. Rodzic przeprowadza z dzieckiem rozmowę na temat marzeń. Zadajemy pytania: Co to są marzenia? Czy wy macie jakieś marzenia? Czy wszystkie marzenia się spełniają? Czy marzenia są potrzebne? Zwracamy uwagę, że wszyscy mamy marzenia, ale nie wszystkie mogą się spełnić.
„Taniec marzyciela” – zabawa ruchowa. Improwizacja ruchowa z wykorzystaniem kolorowych wstążek do utworu „Marzenie miłosne” Franciszka Liszta.
„Pociąg marzeń” – dziecko przygotowuje gazetkę. Z czasopism, gazet, kolorowanek dziecko wycina obrazki przedstawiające różne sprzęty i przedmioty do zabawy (np. piłki, drabinki, skakanki) i nakleja je na kartkę w formacie A4. Może dorysować niektóre elementy lub ramki, komponować obraz techniką kolażu. Tych kartek może być więcej, tak aby można było złączyć wszystkie kartki (w formie gazetki lub innej) i stworzyć w ten sposób „pociąg marzeń”.
„Po drugiej stronie tęczy” – zabawa ruchowo – twórcza inicjowana opowiadaniem rodzica, który mówi: Po założeniu różowych okularów wybierzemy się do wymarzonego świata, znajdującego się po drugiej stronie tęczy. Każdy, kto chce wejść do bajkowej krainy, musi przejść przez bramę. Aby to zrobić, trzeba wymyślić jakieś ciekawe ruchy. Popatrzcie, jak tu pięknie i kolorowo. Rozejrzyjcie się dookoła, a zobaczycie nad sobą różnobarwne motyle. Motylki siadają wam na ramionach, dalej, zdmuchnijcie je delikatnie. Teraz sami zamieńcie się w motylki i latajcie od kwiatka do kwiatka. Jakim zwierzątkiem chcecie się jeszcze stać? (naśladowanie ruchów wykonywanych przez wymyślone zwierzęta). Ojej, zrobiło się późno, musimy wracać. Wymyślcie ruchy, które pozwolą wam ponownie przekroczyć bramę i wrócić do naszego świata. N. wyraźnie zaznacza zakończenie zabawy i wyjście z roli.
„Na Wyspę Marzeń zabiorę…” – ćwiczenie pamięci. Osoba prowadząca mówi: Na Wyspę Marzeń zabiorę… Dziecko kończy zdanie nazwą przedmiotu. Rodzic lub inna osoba powtarza nazwę podaną przez dziecko i dodaje swoją itd. Zabawa trwa do czasu, aż ktoś się pomyli.
„Skarby z Wyspy Marzeń” – zabawa sensoryczna. Przygotowujemy pudełko z wyciętym otworem. Wkładamy do niego różne przedmioty. Dziecko rozpoznają przedmiot jedynie po dotyku. Podaje jego nazwę, dzielą ją na sylaby i próbują wymyślić do niej rym.
Propozycje do uzupełnienia w książce:
Dla 6 – latków:
Praca z KP4.32a – rozwijanie umiejętności rozpoznawania liter i czytania prostych wyrazów, doskonalenie percepcji wzrokowej, rozwijanie sprawności grafomotorycznej. Podawanie nazw obrazków, odczytywanie wyrazów, łączenie ze sobą tych, które się rymują, rysowanie schematu skrzydła motyla.
Praca z KP4.32b – doskonalenie percepcji wzrokowej, ćwiczenie umiejętności odtwarzania wzoru, ćwiczenie koordynacji wzrokowo-ruchowej, doskonalenie sprawności grafomotorycznej. Rysowanie po śladzie, kolorowanie obrazka.
CELE OGÓLNE: kształtowanie rozwoju poznawczego poprzez samodzielne wyszukiwanie informacji na temat różnic i podobieństw rówieśników w różnych krajach.
NA POCZĄTEK POSŁUCHAJCIE PIOSENKI
„Różnię się od ciebie…, jestem do ciebie podobny …” – rozmowa kierowana, rozpoczynamy rozmowę z dzieckiem, zachęcając go do dostrzegania podobieństw i różnic między dziećmi. Rodzic podsumowuje rozmowę: Popatrzcie, każdy z nas ma nos, oczy, usta, uszy, włosy. Wszyscy mamy te same części ciała, ale przecież każdy z nas jest inny. Ludzie różnią się między sobą: jedni mają oczy niebieskie, inni zielone czy brązowe. Różnimy się między sobą nie tylko kolorem oczu czy kształtem nosa. Nosimy różne imiona. Mamy różne zdolności. Jedno dziecko umie ładnie rysować, drugie – śpiewać. Pomimo różnic każdy z nas jest tak samo ważny. Następnie dziecko formułuje zdania: Jestem do ciebie podobny… Różnię się od ciebie….(dziecko kończy zdanie podając różnicę, bądź podobieństwo z kolegą, koleżanką, rodzeństwem lub rodzicami).
„Kto to jest?” – zabawa polisensoryczna. Zawiązujemy oczy dziecku. Ma ono za zadanie rozpoznać swoich rodziców jedynie zmysłem dotyku. W tym celu dotyka ich włosów, twarzy, ubrania. Po skończonej zabawie zadajemy pytania: W jaki sposób rozpoznawałaś/łeś mamę i tatę? Skąd wiedziałaś/łeś, kogo dotykasz? Co by było, gdyby wszyscy mieli takie same oczy, nosy, włosy? Czy chciałabyś, chciałbyś żyć w świecie takich samych ludzi? Czy ludzie w innych krajach wyglądają tak samo jak ludzie w Polsce? Czym się różnią? Warto przed rozpoczęciem zabawy zwrócić uwagę dziecku na to, że jeśli dotyk innych nie będzie dla nich przyjemny, wystarczy powiedzieć stop i zabawa nie będzie kontynuowana.
„Kolorowy pociąg” – wysłuchanie wiersza S. Daraszkiewicza i rozmowa na temat jego treści. Przypinamy na tablicy kolorowy pociąg składający się z pięciu wagonów. Każdy wagon jest oznaczony flagą innego państwa. Następnie rodzic czyta wiersz.
„Kolorowy pociąg” S. Daraszkiewicz
Jedzie, jedzie pociąg dookoła świata,
w barwnych chorągiewkach, kolorowych kwiatach.
A w pociągu olbrzymia gromada,
i na każdej stacji ktoś jeszcze dosiada.
Wsiadajcie pasażerki i pasażerowie,
lecz niech każdy o sobie opowie.
Ja jestem Murzynka, mam kręcone włosy,
daję wam w podarku dwa duże kokosy,
a może nie wiecie, co to znaczy kokos?
To palmowy orzech, co rośnie wysoko
W niskim ukłonie czoło chylę,
mam dla was figi i daktyle.
Przyjeżdżam do was na wielbłądzie,
kto ma odwagę, niech wsiądzie.
Mam dwie pałeczki zamiast łyżeczki
i pałeczkami jem ryż z miseczki.
Piszą pędzelkiem, sypiam na matach,
a mój podarek – chińska herbata.
Na zielonym stepie stado wołów pasam,
łapię dzikie konie za pomocą lassa.
Lasso to jest długa, bardzo długa lina,
a moja ojczyzna zwie się Argentyna.
Francja jest złota i zielona,
Francja ma słodkie winogrona.
Rodacy moi z tego słyną,
że robią wino, dobre wino.
Jedzie, jedzie pociąg dookoła świata,
w barwnych chorągiewkach, w kolorowych kwiatach.
Kolorowy pociąg wesoła muzyka,
a więc proszę wsiadać, proszę drzwi zamykać.
Już ruszył nasz pociąg i gwiżdże, i mknie.
Jak dobrze, jak milo, że zabrał i mnie.
Śpiewamy piosenkę, bębenka nam brak,
a koła wirują: tak, tak, tak, tak, tak.
Prowadzimy z dzieckiem rozmowę na temat treści wiersza: Jakiej narodowości dzieci wsiadały kolejno do pociągu? Jak nazywają się kraje, z których pochodziły? Czy pamiętacie, w jakiej kolejności wsiadały dzieci? Kto pierwszy wsiadł do pociągu? Kto wsiadł ostatni? Ja myślicie, kto przyjechał na wielbłądzie? Kto je ryż pałeczkami? Jak się jeszcze przedstawiło chińskie dziecko? Jak spędza dzień dziecko w Argentynie? Z czego słynie Francja? Co można powiedzieć o dziecku z Polski – jak wygląda, co lubi robić, co lubi jeść? Czy wszystkie dzieci w Polsce są takie same? Czy w rzeczywistości dzieci opisane w wierszu zawsze tak wyglądają i się zachowują? Zwracamy uwagę na to, że dzieci w wierszu są przedstawione w bardzo uproszczony sposób. W rzeczywistości niezależnie od regionu świata, który zamieszkują, mogą różnie wyglądać, lubić różne rzeczy. Wszystkie dzieci na świecie łączy chęć zabawy, miłość do opiekunów itp.
Karta pracy: WAGON Z FLAGAMI
„Kraje i ich mieszkańcy”– zabawa językowa. rozdajemy dziecku kopertę, w której znajdują się nazwy krajów i ich mieszkańców. Dziecko dobiera napisy pasujące do siebie, np. Polska – Polak, Anglia – Anglik, Francja – Francuz, Turcja – Turek. Po rozmowie o tym, jakie są różnice w znaczeniu tych pojęć, układamy napis Polska. Prosi dziecko o jego odczytanie i ułożenie napisu z Alfabetu. Dziecko układa jeszcze wyrazy Polka i Polak.
„Kolorowe dzieci” – wysłuchanie piosenki Majki Jeżowskiej.
„Kolorowe dzieci”
muz. Majka Jeżowska, sł. Jerzy Bielunas
Gdyby, gdyby moja mama
Pochodziła z wysp Bahama,
To od stóp po czubek głowy
Byłabym czekoladowa.
Mogłam przyjść na świat w Cejlonie,
Na wycieczki jeździć słoniem
I w Australii mieć tatusia,
I z tatusiem łapać strusie.
Ref.: Nie patrz na to w jakim kraju, Jaki kolor dzieci mają I jak piszą na tablicy, To naprawdę się nie liczy! Przecież wszędzie każda mama, Każdy tata chce to samo, Żeby dziś na całym świecie Mogły żyć szczęśliwie dzieci!
Mogłam małą być Japonką,
Co ubiera się w kimonko
Lub w Pekinie z rodzicami
Ryż zajadać pałeczkami.
Od kołyski żyć w Tunisie,
Po arabsku mówić dzisiaj
Lub do szkoły biec w Mombasie,
Tam gdzie palmy rosną w klasie.
Ref.:Nie patrz na to w jakim kraju, Jaki kolor dzieci mają I jak piszą na tablicy, To naprawdę się nie liczy! Przecież wszędzie każda mama, Każdy tata chce to samo, Żeby dziś na całym świecie Mogły żyć szczęśliwie dzieci!
Los to sprawił lub przypadek,
Że Hindusem nie był dziadek,
Tata nie był Indianinem
I nie w Peru mam rodzinę.
Ref.: Nie patrz na to w jakim kraju, Jaki kolor dzieci mają I jak piszą na tablicy, To naprawdę się nie liczy! Przecież wszędzie każda mama, Każdy tata chce to samo, Żeby dziś na całym świecie Mogły żyć szczęśliwie dzieci!
„Czarownica patrzy” – zabawa rozwijająca umiejętność czytania. Przygotowujemy kartki z wyrazami 2-, 3-, 4-, 5- i 6-literowymi – to skarby Czarownicy, które dziecko próbuje wykraść. Skarby są rozłożone w różnych miejscach w pokoju. Czarownica, czyli rodzic, rzuca dużą kostką, a dziecko liczy, ile oczek wypadło. Jeśli jedno, dziecko klaszcze. Jeśli 2, 3, 4, 5 lub 6, rozbiega się po pokoju i szuka wyrazu z taką liczbą liter. Ma na to tyle czasu, ile trwa wypowiadanie przez czarownicę tekstu: Kto szybko nie stanie, tego zjem na śniadanie. Przy ostatnim słowie dziecko zatrzymuje się, niezależnie od tego, czy znalazł wyraz, czy nie. Jeśli się poruszy, odpada z zabawy. Następnie dziecko odczytuje odnalezione wyrazy i wszyscy sprawdzają, czy występująca w nich liczba liter zgadza się z liczbą oczek na kostce. Jeżeli dziecko wybrało wyraz poprawnie, odkłada kartonik na stolik przy swoim miejscu, jeżeli źle, oddaje skarb czarownicy. Zwycięzcą zabawy zostaje ten, które zbierze najwięcej wyrazów.
Propozycje do uzupełnienia w książce:
Dla 5 – latków:
Praca z KP4.27b – budowanie wypowiedzi, doskonalenie zdolności grafomotorycznych, poszerzanie wiedzy ogólnej, szukanie wspólnych zabaw i zajęć dla dzieci z różnych stron świata.
Praca z KP4.27a – doskonalenie sprawności manualnej, percepcji słuchowej, poszerzanie wiedzy ogólnej, dobieranie muzyki do rysunków.
Dla 6 – latków:
Praca z KP4.31a – odszukiwanie obrazków postaci na podstawie ich sylwet.
Praca z KP4.31b – odnajdywanie wspólnych cech dzieci na zdjęciach, rysowanie symboli.
CELE OGÓLNE: wspomaganie rozwoju intelektualnego poprzez rozmowy i dyskusje dotyczące przestrzegania praw dzieci na całym świecie.
Na początek zapraszamy Was na małe co nieco. Wiem, że lubicie ruch przy muzyce i dlatego proponuje Wam dziś coś, co już znacie. Zapraszamy wszystkich – ruch to zdrowie!!!
„Taki sam i inny” – zabawa rozwijająca poczucie własnej wartości. Do zabawy zapraszamy rodzeństwo i wszystkich członków rodziny (niech nas będzie więcej). Dzieci siedzą w kręgu. Osoba prowadząca zabawę – może to być rodzic wydaje po kolei polecenia, np.:
Wstań i dotknij wszystkich dzieci, które mają na sobie coś czerwonego.
Dotknij każdego, kto jest dziewczynką/chłopcem.
Dotknij każdego, kto ma włosy takiego samego koloru jak ty.
W podsumowaniu zabawy kierujemy uwagę dzieci na to, co wszyscy mają wspólnego, a co powoduje, że dana osoba jest wyjątkowa. Pomagamy dzieciom zrozumieć, że wiele z nich ma cechy i upodobania wspólne z ich własnymi.
„Dzieci świata” – słuchanie wiersza Wincentego Fabera. W trakcie czytania tekstu rodzic na mapie lub globusie pokazuje dziecku miejsca na mapie świata, z których pochodzą bohaterowie wiersza.
„Dzieci świata”
Wincenty Faber
W Afryce w szkole na lekcji,
Śmiała się dzieci gromada,
Gdy im mówił malutki Gwinejczyk,
Że gdzieś na świecie śnieg pada.
A jego rówieśnik Eskimos,
Też w szkole w chłodnej Grenlandii,
Nie uwierzył, że są na świecie
Gorące pustynie i palmy.
Afryki ani Grenlandii
My także jak dotąd nie znamy,
A jednak wierzymy w lodowce,
W gorące pustynie, w banany.
I dzieciom z całego świata,
chcemy ręce uścisnąć mocno
i wierzymy, że dzielni z nich ludzie,
jak i z nas samych wyrosną.
Po lekturze wiersza rozmawiamy z dzieckiem na temat jego treści. Zadajemy pytania: Z czego śmiały się afrykańskie dzieci i dlaczego? Gdzie mieszkają Eskimosi? Zwracamy uwagę, że nazwa Eskimos obecnie uchodzi za obraźliwą, zamiast niej używamy nazwy Innuit. O czym nie wiedziały dzieci w Grenlandii? Co łączy dzieci na całym świecie? Rodzic prowadzi rozmowę, zachęcając dziecko do swobodnych wypowiedzi o dzieciach z różnych zakątków Ziemi: Czy byliście kiedyś w innym kraju? Czy byliście kiedyś na innym kontynencie? Jakich ludzi tam spotkaliście? Jakie dzieci spotkaliście? Czy wszyscy mówili tym samym językiem, co wy? Co ich od was różniło? Co było podobne? Podkreślamy, że nie wszystkie kontynenty są tak samo zaludnione i że na niektórych nie mieszkają ludzie (Antarktyda).
„Dzieci z różnych stron świata” – oglądanie zdjęć przedstawiających dzieci z różnych stron świata oraz ich domów, wypowiadanie się dzieci na temat wyglądu rówieśników z innych krajów. Ważne, by nie były to stereotypowe, schematyczne wyobrażenia o mieszkańcach innych krajów i kontynentów. Warto podkreślić, że dzieci z Afryki czy Azji, mieszkające w miastach, mają domy i ubrania podobne do tych, które znamy. Zadajemy pytanie: Co różni, a co łączy dzieci na całym świecie? Dzieci na podstawie zdjęć wypowiadają się na temat podobieństw i różnic w wyglądzie dzieci z różnych stron świata. Powinny zwrócić uwagę na kolor włosów, karnację, wzrost, sylwetkę, nastrój. Rodzic zadaje pytania: Dlaczego jedne dzieci są wesołe, a inne smutne? Jak możemy pomóc tym, które wyglądają na smutne? Z jakich krajów mogą pochodzić te dzieci? Możemy podać krótką informację, np.: Wiele dzieci mieszka w krajach biednych. Muszą pracować, aby pomóc rodzicom w utrzymaniu rodziny. W Ameryce Południowej dzieci pracują w kopalniach, pchają ciężkie wózki załadowane węglem. Mali Afrykanie najczęściej spędzają czas na pastwiskach, pasąc bydło. Dzieci wymieniają różne sposoby pomocy niektórym dzieciom z biednych rejonów świata (kupowanie produktów ze specjalnym znaczkiem, akcje charytatywne, zbieranie darów itp.).
Zachęcam do wejścia na stronę internetową (link poniżej) będą tam pomocne materiały, które ułatwią dzieciom zrozumienie tematu i odróżnienie dzieci z innych stron świata od ich samych:
https://kolemsietoczy.pl/fotografie-dzieci-ze-100-krajow-swiata-dzien-dziecka/
i skorzystanie z prezentacji multimedialnej: Prezentacja DZIECI ŚWIATA
Propozycje do uzupełnienia w książce:
Dla 5 – latków:
Praca z KP4.26b – wykonanie kart pracy na temat samego siebie, dzielenie się z innymi informacjami o sobie. Dzieci wykonują kartę pracy, która stanie się wstępem do zajęć. Następnie opowiadają o sobie na podstawie rysunków i informacji, które w niej zawarły.
Dla 6 – latków:
Praca z KP4.30a – uzupełnianie ilustracji nalepkami, rozmowa na temat praw dziecka.
Praca z KP4.30b – uzupełnianie tabeli nalepkami, czytanie zdań z poznanych liter, zapisywanie i obliczanie działania.
Troska o dziecko jest pierwszym i podstawowym sprawdzianem stosunku człowieka do człowieka – Jan Paweł II
Na dobry początek dnia pragniemy wszystkim dzieciom tym małym i tym dużym złożyć życzenia z okazji „Dnia dziecka”:
Wita Was słoneczny ranek,
tyle dzisiaj niespodzianek,
tyle przygód czeka nas.
Pierwszy czerwca! Wstawać czas!
Dzisiaj święto wszystkich dzieci –
to szczególny dla nas dzień.
Jasne złote słonko świeci,
spoza chmur uśmiecha się.
Dzisiaj święto wszystkich dzieci
Niech nam pięknie słońce świeci
Wszyscy śmieją się od rana
Każda buzia roześmiana
Czar zabawy dziś panuje
Każde serce się raduje.
Oj! Jak ptaszki dziś śpiewają
Tak życzenia Wam składają:
Pani Ania i Pani Edytka
Posłuchajcie piosenki Majki Jeżowskiej „Wszystkie dzieci nasze są” i spróbujcie razem zaśpiewać:
Ach, co za smutas leje łzy
lalki w płacz, misiek zły
o, już się śmieje, nosek mu drży,
deszczyk był a teraz wyschły łzy.
Niebo rozjaśnia się samo
mały uśmiech, jak tęcza,
już dobrze, mamo!
Wszystkie dzieci nasze są:
Basia, Michael, Małgosia, John,
na serca dnie mają swój dom,
uchyl im serce jak drzwi.
Wszystkie dzieci nasze są:
Borys, Wojtek, Marysia, Tom,
niech małe sny spełnią się dziś,
wyśpiewaj marzenia, a świat
będzie nasz!
Choć nie rozumiem mowy twej
czytam lęk, czytam śmiech.
Nuty nie kłamią, zbuduj z nich klucz,
otwórz nim nieśmiałość naszych słów.
Ważny jest serca alfabet,
ciepły uśmiech, jak słownik,
jesteśmy razem!
Wszystkie dzieci nasze są:
Basia, Michael, Małgosia, John,
na serca dnie mają swój dom,
uchyl im serce jak drzwi.
Nie jesteś sam,
nasza piosenka ciągnie za rękaw,
podaj mi dłoń i z nami stań
nie ma dziś granic nasz dom
Wszystkie dzieci nasze są:
Basia, Michael, Małgosia, John,
na serca dnie mają swój dom,
uchyl im serce jak drzwi.
Wszystkie dzieci nasze są:
Borys, Wojtek, Marysia, Tom,
niech małe sny spełnią się dziś,
wyśpiewaj marzenia, a świat
będzie nasz!
Będzie nasz,
wyśpiewaj marzenia, a świat
będzie nasz
wyśpiewaj marzenia, a świat
będzie nasz
„Kłębek przyjaźni” – zabawa integrująca. Dziecko podają kłębek włóczki rodzicowi lub innemu członkowi rodziny. Dziecko trzymając kłębek, mówi o swoich marzeniach, rozpoczynając zdanie: Moim marzeniem jest… Dziecko podaje włóczkę rodzicowi, który również odpowiada o swoich marzeniach. Kłębek włóczki wraca do dziecka i teraz dziecko opowiada o swoich upodobaniach, rozpoczynając zdanie: Najbardziej lubię… (rodzic też mówi o swoich upodobaniach).
„Piosenka o prawach dziecka” – wysłuchanie piosenki. Zapraszamy dziecko do uważnego słuchania utworu: Za chwilę posłuchamy piosenki, która mówi nam o prawach dzieci na całym świecie. Poproszę was, żebyście podczas słuchania postarali się zapamiętać, o jakich prawach dziecka śpiewają dzieci w piosence.
„Piosenka o prawach dziecka”
sł. i muz. Jerzy Kobyliński
Mam prawo żyć,
Mam prawo być sobą,
Czuć się bezpiecznie, wolną być osobą.
Mam prawo kochać i kochanym być,
Nie można mnie krzywdzić, poniżać i bić.
Mogę się śmiać,
Może się dziać pięknie,
Pragnę być zdrowy, rosnąć w swoim tempie.
Mam prawo wybrać sam przyjaciół swych,
Nie można mnie zmuszać do uczynków złych.
Ref.: Dziecka prawa poważna sprawa, Dziecka prawa to nie zabawa.
Mam prawo śnić, mam prawo być inny,
Mogę być słabszy, lecz nie czuć się winny.
Mam prawo śpiewać głośno, kiedy chcę,
Mam prawo płakać cicho, gdy mi źle.
Ref.: Dziecka prawa poważna sprawa, Dziecka prawa to nie zabawa.
Prosimy dzieci, by opowiedziały, o czym jest piosenka, o jakich prawach dziecka jest w niej mowa.
„Prawda – nieprawda” – zabawa ćwicząca logiczne myślenie. Rodzic wypowiada różne zdania. Jeśli zdaniem dziecka zdanie jest prawdziwe, klaszcze, jeśli nieprawdziwe – tupie nogami. Przykładowe zdania:
– Nikt nie może mnie zmuszać do robienia złych rzeczy.
– Mogę zmusić kolegę, żeby grał ze mną w piłkę.
– Nikt nie może czytać moich listów bez pozwolenia.
– Mogę bawić się tylko z kolegami, których wybierze (imię dziecka).
– Mogę uczyć się wszystkiego, co mnie zaciekawi.
– Mam prawo do tajemnic i własnego zdania.
– Mogę bawić się tylko z koleżankami, które wybierze (imię dziecka).
– Nikt nie może mnie poniżać, krzywdzić i bić.
Propozycje do uzupełnienia w książce:
Dla 5 – latków:
Praca z KP4.26a – wypełnienie i omówienie kart wypełnionych przez dzieci na swój temat, doskonalenie zdolności grafomotorycznych, budowanie wypowiedzi.
Praca z KP4.25 – doskonalenie percepcji wzrokowej i zdolności grafomotorycznych, kodowanie.
Dla 6 – latków:
Praca z KP4.29a – dopasowywanie treści przeczytanej przez nauczyciela do obrazka:
Praca z KP4.29b – odczytywanie krótkich zdań, łączenie ich z odpowiednimi obrazkami, rysowanie swoich obowiązków w domu i podczas zajęć.
I jeszcze raz:
